نامه ۱۷ : صله ارحام

سلام تمشک کوچولو ! 

خیلی سال پیش که من بچه بودم و یکی از اقوام دور ما فوت کرده بود و ما هم رفته بودیم ولایت ٬ 

پدرم با بعضی ها خیلی صمیمی رفتار می کرد و حسابی همدیگر رو بغل می کردند و  

می بوسیدند و جالب بود که من اصلا این اشخاص رو نمی شناختم . 

وقتی از پدرم می پرسیدم که این آقا کی بود ؟ پدرم می گفت : مثلا پسر خاله یا پسر دایی یا پسر عمه و غیره . و برای من خیلی خیلی عجیب بود که مگه میشه آدم انقدر از فامیلش دور باشه که ازشون خبر نداشته باشه و حتی سالی یکبار عید به عید هم خونه هیچکدوم نره ؟ 

واسه خاطر این بود که بابا رو با خودم مقایسه می کردم و می دیدم چقدر رابطه من با فامیل هام خوبه و مدام با هم رفت و آمد داریم و همدیگر رو دوست داریم . 

امروز داشتم فکر می کردم که با خانواده عمه با وجود اینکه نزدیک ما هستند چند وقتیه که رابطه خوبی ندارم و مگه توی مراسم همدیگر رو ببینیم . خانواده خاله ام هم با اینکه یک زمانی پسر خاله هام رو عاشقانه دوست داشتم خیلی وقته ازشون بی خبرم و خیلی وقته که اصلا با هم تلفنی صحبت نکردیم . و از اون بدتر یکی از پسر خاله هام که واقعا دوستش دارم بی سر و صدا اومده نزدیک خونه ما خونه خریده و من خبر نداشتم و انقدر دست دست کردم که بچه دار هم شده و الان بچه اش چند ماهه شده و من حتی بهش تبریک تلفنی هم نگفتم . 

میدونی تمشک کوچولو ! 

دنیای بچگی مثل بازی می مونه ... همه چی شوخیه 

حتی دعواها و دلخوری هاش هم شوخی و الکی و زودگذر هستن و زود فراموشت میشن  

دلخوری و کدورت و کینه توش وجود نداره  

بدترین دردها و گریه ها هم عمرشون کوتاهه و تموم میشن 

اما وقتی بزرگ بشی همه چی جدی میشه و واقعی  

مایی که بچگیمون با یه عالمه بچه قد و نیم قد همسن و سال خودمون گذشت و با هم انقدر رفیق و صمیمی بودیم این به حال و روز امروزمون اومده . موندم شما یکی یه دونه های نسل آینده چی می خواین از آب در بیاین ... 

دوستت دارم تمشک کوچولو !