قلک

وقتی مانی به دنیا آمد یکی از دوستان خوب وبلاگی پیشنهاد کرد که برایش بیمه عمر و سرمایه گذاری باز کنم . محبت کرد و قسط اول را هم خودش به عنوان هدیه تولد پرداخت کرد .

اینکه آدم دوستان بیمه ای داشته باشد یک بدی دارد و یک عالمه خوبی

بدیش اینست که ناچاری با هر کدامشان یک قرار داد ببندی

مثلا من خودم دو تا بیمه عمر دارم در دفتر دو تا از دوستان وبلاگی که دفتر بیمه دارند

و بیمه عمر مانی هم در دفتر بیمه یکی دیگر از دوستان وبلاگی ثبت شده است

و با این اوضاع خراب بیکاری و بی پولی اول هر ماه باید کلی پول بریزم به حساب بیمه های عمر

که خیلی سخت است و زور دارد

اما جدا از شوخی بیمه فرهنگ بسیار خوبیست

یکجور پیش بینی آینده

یکجور حس اطمینان برای روزهای خیلی سخت تر از اینروزها

و به امید خدا وقتی تو هم به دنیا بیایی یکی از همین بیمه نامه ها برایت خواهم خرید پسر عزیزم

قسمت خوبش همینجاست

اوایل هر ماه وقتی می نشینم پای نت و قسط ها و بدهی ها را واریز می کنم

نگاهی هم می اندازم به صورتحساب بیمه ها

و حساب می کنم که الان چقدر پول توی حسابتان هست

و سال بعد و سال بعدش و سال بعدترش چقدر

فکر می کنم به اینکه اگر به هر دلیلی من زنده نباشم بیمه عمر من هم هرچند مبلغش خیلی زیاد نیست

اما کار راه انداز خواهد بود و مجبور نیستید جلوی کسی دست دراز کنید

و بیمه های خودتان هم هست

و وقتی تو و مانی 20 ساله شدید

یک پول گردن کلفت به دستتان می رسد

که می توانید با آن هرچه دوست داشته باشید بخرید

چه می دانم هزینه ازدواج یا خرید ماشین یا ادامه تحصیل در دانشگاه

این چیزها خیالم را خیلی راحت می کند .

خب این حس خیلی خوبی است

که من هر ماه با وجود گرفتاری مالی که دارم

مثل بچگی سکه هایم را بیاندازم توی یک قلک گلی

به این امید که یکروز موقع گرفتاری و مشکل

یکروز که قدیمی ها به آن می گفتند روز مبادا

چه باشم یا نباشم

تو و مانی قلک هایتان را می شکنید

و از دیدن یک عالمه پول داخلش

چشمهایتان از خوشحالی برق می زند ...