مانی هر روز که بزرگتر می شود علاوه بر اینکه شیرین کاری هایی یاد می گیرد که قند توی دل آدم آب می کند اما یک کارهایی را هم یاد می گیرد که دوست ندارم و خطرناک است . مثلا بالا و پایین پریدن روی میز شیشه ای یا دست زدن به لوازم آرایشی و بهداشتی یا پرت کردن اشیاء به این طرف و آن طرف و جدیدا سیلی زدن و پریدن روی آدم .

تا جایی که امکانش هست لوازم و وسایل خطرناک را از دسترسش دور می کنیم .

مثلا کمد ها همیشه قفل هستند و وسایل را به طبقات بالاتر منتقل می کنیم . میز شیشه ای را کلا جمع کرده ایم اما جلوی پرتاب کردن اشیاء را نمی شود گرفت . ناچاریم دعوایش کنیم تا بفهمد کار بدی می کند اما فایده چندانی ندارد . صفحه ال سی دی چند تا خط بد افتاده و نگرانم در این اوضاع و احوال خرج دستمان بگذارد . کشوها را با چسب نواری چسبانده ایم اما سه سوته بازشان می کند و تا به حال تعدادی از ظرف های چینی را شکسته است .

و جدیدا هم وقتی بغلش می کنم بی هوا سیلی محکمی به گوشم می زند و گاهی که مهربان دراز کشیده روی شکمش می پرد و اینها واقعا نگرانم می کند . از اینکه می دانم تنبیه و تشویق فایده چندانی ندارد و در این سن زیاد تربیت پذیر نیست . نگرانم که دیگران با دیدن این رفتارها فکر کنند ما برای تربیت مانی وقت و انرژی نمی گذاریم کما اینکه تا حالا فکر می کردم پدر و مادر بچه هایی که دست بزن دارند و چیزها را پرت می کنند درست بچه هایشان را تربیت نکرده اند .

این نگرانی مخصوصا وقتی که میهمان داریم یا میهمانی می رویم بیشتر می شود . مثلا هفته پیش در مهمانی منزل دل آرام با پرتاب یک اساب بازی لیوان چای را شکست . هرچند که صاحبخانه عکس العمل بدی نشان نداد اما من واقعا ناراحت شدم و عذاب وجدان گرفتم .

همه اینها ضرورت مشورت با یک مشاور را بیشتر می کند .

نه اینکه فکر کنم مانی بچه بی تربیتی است نه 

اما مشاوره برای کودک ضروریست

برای هر بچه ای با هر نوع رفتاری چه از نظر ما خوب باشد یا بد

باید قبول کنیم که برای تربیت درست او

ما نه تجربه کافی داریم و نه تحصیلات آکادمیک

می دانم خیلی از رفتارهای مانی کاملا طبیعی و اقتضای سن و سالش است

اما اگر این را از زبان یک متخصص بشنوم خیالم راحت تر است

و مطمئنا شیوه های بهتری برای تربیت او پیدا خواهیم کرد