قایم باشک

مانی می رود روی کاناپه و پرده را می کشد روی سرش

همه جایش معلوم است و حتی سرش هم تقریبا معلوم است

خودش هم دارد از پشت پرده همه جا را می بیند ولی فکر می کند قایم شده است

من هم مدام صدایش می کنم : مانی ؟ مانی ؟ کجایی پسرم ؟

همانطور پشت پرده برای خودش ذوق می کند و ریز ریز می خندد

فکر می کند نمی بینمش

بعد یکهو پرده را کنار می زند و با صدای بلند می گوید : داااااااااا

و من مثلا از ترس جیغ می زنم

و او از خنده ریسه می رود

و دوباره قایم می شود .

و صد بار هم که دوباره این بازی را تکرار کنیم مثل دفعه اول و چه بسا بیشتر کیف می کند .

پسرهای گلم !

این قایم موشک بازی ما و شما حالا حالا ها ادامه دارد

شما تا بزرگ بشوید خیلی بازی های شبیه به این خواهید داشت

فکر می کنید ما متوجه نمی شویم

فکر می کنید شما را نمی بینیم

اما می بینیم و به روی خودمان نمی آوریم

تا ذوق کنید

و خنده رو لبهایتان باشد ...