خونه سازی

وقتی بچه بودم یکی از آرزوهایم داشتن خونه سازی یا همان لگو بود .

هرچند این اساب بازی خیلی هم لوکس و قیمتی نبود اما نمی دانم چرا هیچ وقت نداشتم یا شاید هم داشتم و یادم نیست . به هرحال این خونه سازی های رنگی رنگی انقدر برایم جذاب و دوست داشتنی بودند که شبها با تصور بودن در اتاقی پر از لگو خوابم می برد و گاهی که می ترسیدم یا ناراحت بودم با پناه بردن به این رویا ( منظورم رویای اتاق پر از لگوهای رنگی رنگیست ) افکار بد و ترسناک را از ذهنم دور می کردم .

لگو انصافا اسباب بازی ارزان قیمتی نیست . یعنی شاید باور نکنید اما یک سطل لگوی مثلا صد و بیست قطعه ای با اینکه به ظاهر خیلی ارزشمند نمی آید اما قیمتش حدود صد هزارتومان است .

حالا مانی و برادرش بزرگ می شوند و اینجا را می خوانند و می گویند صد هزار تومان که پولی نیست . نه بابا جان برای شما پولی نیست ولی برای ما در سال هزار و سیصد و نود و سه خورشیدی مبلغ قابل توجهی است که برای شرمنده نشدن خودم نمی گویم چند درصد از حقوق ماهیانه مرا تشکیل می دهد .

برای تولد یکسالگی مانی یک سطل لگو برایش خریدم و این بازی یکی از سرگرمی های محبوب مانی است . اوایل با علاقه زیاد خودم هم می نشستم به خانه سازی اما مانی کمتر به این بازی علاقه نشان می داد . هرچه می ساختم با لذت و خونسردی ویران می کرد طوری که بعد از مدتی از ساخت و ساز پشیمان شدم .

بازی مورد علاقه مانی با لگو ها جمع آوری آنهاست . 

با دقت و زحمت فراوان لگوها را از گوشه و کنار خانه جمع می کند و در سطل می ریزد و به محض اتمام کار با لگدی محکم دوباره همه را پخش زمین می کند و اینکار را صدها بار انجام می دهد بدون ذره ای خستگی و پشیمانی .

با این حساب اصلا عجیب نیست که روز و شب چندین و چند بار با گذاشتن پا روی لگوها دادمان به هوا برود .یکهو زیر بالش و رختخواب و سفره مان لگو پیدا کنیم و با تکان دادن هر بخش از اسباب خانه یک عالمه لگوی رنگی رنگی کشف کنیم .

این هم بخشی از دنیای بچه داری است .اینکه داشتن یک خانه تمیز و مرتب را باید برای همیشه به فراموشی بسپرید .