احتمالا یکی از اولین قدم های مستقل شدن بچه اینه که جای خوابش از پدر و مادر جدا باشه

این الان شده برامون مثل کابوس

مانی همین که چشمش رو باز میکنه دنبال من و مهربان می گرده

چند شب پیش تازه خوابش برده بود و مهربان توی اتاق دیگه ای داشت کار می کرد

من هم روی کاناپه داشتم با موبایل ور می رفتم

مانی یک لحظه از خواب بیدار شد و دید که مهربان نیست و من رو هم ندید

همینطور گریه کنان دوید به سمت آشپزخونه و بعد شروع کرد با دست کوبیدن به شیشه در حیاط خلوت

چون فکر می کرد من اونجا هستم

دویدم و بغلش کردم

و وقتی خیالش راحت شد که کنارش هستم دوباره خوابید

واقعا نمیدونم چطور باید بهش یاد بدیم که اتاقش باید جدا باشه

و بچه دوم هم مشکل رو سخت تر میکنه

چون اگر اون رو پیش خودمون نگه داریم و اتاق مانی جدا باشه

ممکنه حسادت بکنه

این قضیه حالا شده معضل فکری من و مهربان

و میدونیم هرچی زمان بگذره

سخت تر میشه اتاقش رو از خودمون جدا کنیم