نامه ۹۰ : بابای قدیمی

سلام پسرم 

دیروز از یه دوستی در مورد اولین دیدارش با فرزندش پرسیدم . پرسیدم اولین باری که بچه ات رو دیدی چه حس و حالی داشتی ؟  

به نظر خودم اون اولین لحظه و اون اولین دیدار یجور نقطه عطفه

مثل یه تحول در زندگی می مونه   

یه لحظه و ثانیه وصف ناپذیر و تکرار نشدنیه که با همه لحظه ها و ثانیه های قبل و بعدش فرق میکنه . لحظه ای که تو بچه ات رو برای اولین بار میبینی لحظه ای که از یه آدم معمولی که اسمهای مختلفی مثل فرزند ٬ همسر ٬ دکتر ٬ مهندس ٬ معلم ووو داره تبدیل میشی به یه بابا  

میدونی پسرم ؟ من فکر میکنم اون لحظه لااقل برای من باشکوه ترین لحظه عمرم باشه 

لحظه ای که نتونم احساساتمو کنترل کنم و درحد انفجار هیجان داشته باشم . 

اما دیروز که از دوستم در مورد اولین دیدارش با فرزندش پرسیدم در کمال تعجب گفت : هیچ احساس خاصی نداشته و یجورایی خورد تو ذوقم . یاد اون بنده خدایی افتادم که سی چهل سال پیش در جواب خبرنگاری که از احسسش موقع بازگشت شکوهمندش به وطن پرسیده بود خیلی خونسرد گفته بود : هیچی 

دوستم میگفت : نوزاد در ابتدا به شدت زشته. میگفت : بیشتر نگران همسرش بوده تا فرزندش . میگفت : تا چهل روز هیچ احساسی به بچه نداشته و هرچی بوده انجام مسئولیت پدری بوده . 

میگفت : اما بعد از چهل روز وقتی بچه اونو کم کم میبینه و به صداش عکس العمل نشون میده و بهش لبخند میزده و روی دستهاش میخوابیده کم کم عاشقش میشه . 

اگه دوستم رو نمیشناختم و نمیدونستم چقدر انسان خوب  و مهربونیه میگفتم خیلی بی احساسه .  

میدونی پسرم ؟ هیچ جور تو کتم نمیره که من برای اینکه عاشقت بشم باید چهل روز از تولدت صبر کنم . نمیتونم قبول کنم که تو حتی اگر زشت ترین صورت دنیا رو داشته باشی به چشم من زشت بیای یا توی ذوقم بزنی . باورم نمیشه که برای دوست داشتنت باید برای اولین لبخندهات صبر کنم . 

من مطمئنم که با دیدنت تو همون بیمارستان روحم به پرواز درمیاد . مطمئنم که صورتت رو با اینکه ندیدم می شناسم و دوست خواهم داشت . مطمئنم که اون ثانیه بزرگترین لحظه عمرم خواهد بود چونکه من خیلی پیش از اینکه تو رو ببینم و قبل تر از اینکه مادرت باردار باشه و حتی خیلی قبل تر از اینکه ازدواج کنیم ٬ بابای تو بودم ٬ میشناختمت و دوستت داشتم .