نامه ۶۵ : من و پسرم - شما همه

سلام پسر عزیزم  

چهارشنبه عصر با مامانی رفتیم بیمارستان برای سونوگرافی . تقریبا یکساعت طول کشید تا نوبت ما برسه . دکتر سونوگرافی یه آقای دکتر خیلی شوخ و خوش برخورد بود . مامانی به آقای دکتر گفت که  توی سونوگرافی قبلی بهش گفتن که بچه پسره و آقای دکتر هم همونطور که داشت نگاه می کرد و یه جاهایی از بدنت رو اندازه میزد گفت که درست گفتن خانوم . 

چند دقیقه ای گذشت و من همینطور مات و مبهوت غرق تماشای تو بودم . راستش برام تشخیص تو بین اون همه اشکال درهم و برهم سیاه و سفید کار سختی بود . اما یک لحظه کاملا و به وضوح دیدمت . ستون فقراتت مثل عروس های دریایی نورانی بود و دست و پاهای کوچولوت رو دقیق و واضح میشد دید . بعد خیلی سریع و به وضوح دستت رو تکون دادی انگار که میخوای بای بای کنی . الهی قربونت برم . فیلمش رو روی سی دی گرفتم تا بعدها بشینیم سه تایی با هم ببینیم . قسمت بامزه ماجرا اونجا بود که من هم بدون توجه به سوال مامانی و جواب آقای دکتر دوباره پرسیدم : آقای دکتر بچه صد در صد پسره ؟ آقای دکتر هم گفت : صد در صد که نه . دویست درصد . و بعد زوم کرد روی اون عضو روم به دیوار شما و با موس بهش اشاره کرد و گفت : بفرمایید اینم داستان پسرتون . انقدر خندیدیم که اشک از چشمام جاری شد . 

بین خودمون باشه پسرم ولی از چهارشنبه عصر تموم مشکلات زندگی رو دایورت کردم روی داستانت  . مثلا مامانی میگه فلان چیز خیلی نایاب شده یا سیسمونی گرون در میاد یا بیمه کل هزینه زایمان رو قبول نمیکنه و  چیزای دیگه و من در جوابش میگم : غصه نخور عزیزم فدای سرت . اصلا به داستان پسرم ... 

پی نوشت : 

امروز صبح که داشتم میومدم سرکار یه ماشین قراضه دیدم که راننده اش شبیه همون زورگیرایی بود که اعدامشون کردن . راننده خیلی کم سن بود و بهش نمیخورد ازدواج کرده باشه و بچه داشته باشه اما پشت شیشه ماشین قراضه اش بزرگ نوشته بود : (من و پسرم - شما همه ) 

نمیدونم چرا ولی خیلی خوشم اومد .