نامه ۵۷ : وروجک بابا

سلام پسرم 

غروب دیروز مامانت وقت دکتر داشت و با هم رفته بودیم بیمارستان .  

خانوم دکتر برای دو هفته بعد یه سونوگرافی نوشت . میگفت این سونوگرافی تصویر دقیق و واضح اندام های پسرم رو نشون میده . یعنی اگر یک درصد سونوگرافی جنسیت خطا داشته باشه بطور قاطع میتونن جنسیتت رو تعیین کنن و بطور دقیق انگشت های دستت و پات رو بشمارن و صورتت رو ببینن که مثلا خدای نکرده لب شکری نباشی و اینها ... 

بعد هم خانم دکتر با یک دستگاهی اومد که شبیه یک رادیو دستی بود با یک میکروفون . تقریبا مثل خبرنگارهای زمان انقلاب که دستگاه ضبطشون را دستشون می گرفتن . 

میکروفون رو گذاشت روی دل مامانت و شروع کرد به حرکت دادن . میخواست صدای قلب آقا پسر رو بشنوه . خانم دکتر تقریبا ۵ دقیقه داشت دنبال ضربان قلبت می گشت پسرم . مدام اون میکروفون رو حرکت میداد و اینور و اونور می کرد و چشمهاش رو بسته بود و تمرکز کرده بود تا صدا رو بشنوه اما انگار موفق نمیشد . کم کم داشتم نگران میشدم . خانم دکتر می گفت : چقد تکون میخوره این بچه . و من انقدر ذوق کردم از شنیدن این حرفش که باور نمی کنی . 

خب من بابای تازه کاری هستم و حرف خانم دکتر هم نمیشه زیاد به عنوان تعریف و تمجید محسوب کرد ولی دیروز وقتی خانم دکتر از شیطنت و ورجه وورجه تو می گفت من انقدر ذوق کردم و این حرفش درمورد تو انقدر کیف داد که دقیق و با تمام وجودم حس کردم که یک پدر وقتی از بچه اش تمجید میکنن چه حس غرور و افتخاری بهش دست میده . 

دقیق درک کردم حس و حال پدرهایی که بچه هاشون توی کنکور رتبه بالا میگیرن یا قهرمان ورزش میشن یا توی مدرسه جایزه میگیرن . دقیق فهمیدم چرا توی فیلمها وقتی بچه ها فارغ التحصیل میشن یا ازدواج میکنن یا افتخاری میسازن پدرها و مادرهاشون بغض میکنن و چشمهاشون تر  میشه .   

اینور اونور میری مراقب خودت باش بابایی ...