نامه ۵۴ : پرواز تا آشیانه

سلام پسرم . صبحت به خیر 

بعد از ظهرها که به خونه بر می گردم خیلی خوشحالم . مدام تصویر پله ها میاد جلوی چشمم

و بعد مامانت که در رو باز می کنه . فکر نمی کنم هیچ نعمتی بزرگتر از این باشه که یکنفر توی خونه خودش احساس آرامش بکنه . تمام این حس خوب و قشنگ رو مدیون خوبی و مهربونی مامانت هستم و قسمت اعظم این حس خوب دوست داشتن خونه به خاطر همسر خوبمه . 

دارم فکر می کنم وقتی که تو بدنیا بیای من با این عشقی که به تو دارم چیکار کنم ؟ 

چطور دوری از تو رو تحمل کنم ؟ چطور برم سر کار و تا شب لحظه شماری کنم برای دیدنت ؟ 

دارم فکر می کنم وقتی تو بدنیا بیای این عشق من به خونه صد برابر حالا میشه و من تمام راه برگشت به خونه رو احتمالا پرواز خواهم کرد .  

چقدر انتظار کشیدن برای دیدن فرشته ها سخته