امشب چراغها را خاموش نمی کنم

مانی جان ! از وقتی بدنیا آمده ای

ما شبها با چراغ روشن می خوابیم

که اگر گریه ات گرفت

که اگر گرسنه شدی

که اگر دلپیچه داشتی 

که اگر جایت کثیف بود

توی تاریکی ها گمت نکنیم

که یکوقت دست و پای کوچکت توی خاموشی زیر و دست و پایمان نرود

و در تمام این پنج ماه مدام دلم می خواست یک شب بشود که بتوانیم چراغ ها را خاموش کنیم

که مامانی مجبور نباشد چشم بند ببندد و من بیخودی هی غلت نزنم تا خوابم ببرد

امشب اما تو اینجا نیستی

و من مدام تصویر لبخند تو را می بینم که چشمهایت دارد زیر باران برق می زند

و دلم می خواهد هی گریه کنی که خوابم نبرد

امشب صدای خُر خُر های تو نمی آید و من از سکوت و تاریکی شب می ترسم

و تا صبح چراغها را خاموش نخواهم کرد

حتی اگر خوابم ببرد ....