نامه ۱۰۸ : من ثانیه می شمارم و شما روزها را بشمارید

سلام نازنینم

شمارش معکوس برای دیدنت شروع شده . سیزدهم خرداد بیمارستان وقت گرفتیم . این یعنی فقط ۱۰ روز مونده به اومدنت .

هم من و هم مامانی دیگه طاقتمون طاق شده . تو موضوع همه صحبتهای مایی . کارهایی که قبل اومدنت باید کنیم و آرزوهاییکه واسه بعد از اومدنت داریم .

تمام روز داریم در مورد تو حرف میزنیم . 

نگاهمون به بچه ها عوض شده . وقتی تو تلوزیون یا تو خیابون بچه کوچیکی میبینیم دلمون ضعف میره و میگیم یعنی پسر کوچولوی ما هم یه روزی انقدی میشه ؟ 

هر دومون برای دیدنت بی طاقتیم و مث تشنه های زبون روزه دم افطار از اینکه چند دقیقه بیشتر نمونده به سیراب شدن لبخند میزنیم .

چیزی که از همه بیشتر مشتاقم میکنه اینه که دیوانه وار دوست دارم بدونم تو چه شکلی هستی ؟ خیلی بده که من از چهره ی تویی که تمام عمر منی ٬ چهره ای که آشنا ترین صورت تمام بقیه زندگی منه هیچ پیش زمینه و تصوری ندارم .