نامه ۱۰۲ : اما به اعتدال

سلام پسرم

دیشب تلوزیون یه برنامه ای نشون میداد که مهمون این برنامه یه خانواده و پسر کوچولوشون بود

داشتم کتاب میخوندم وبا دقت به حرفهاشون گوش نمیکردم. متوجه شدم که انگار پسره یه استعداد خاصی داره . پدر و مادرش از این میگفتن که در پنج سالگی خوندن و نوشتن رو بطور کامل بلد بوده و حالا هم گلستان سعدی رو از بر کرده .

مجری از پسر بچه پرسید : عمو جان ! دوست نداشتی تو هم مث بقیه بچه ها گرگم به هوا و قایم موشک بازی کنی ؟ و پسر بچه جواب داد : آری اما به اعتدال !

هم مجری و هم من و هم احتمالا همه بینندگان تلوزیون اون لحظه چشماشون از حدقه زد بیرون . آخه یه پسر بچه هشت ساله چی میفهمه از اعتدال ؟

رفتار و کردار این بچه و طرز حرف زدنش آدمو یاد شخصیت بوعلی سینا در اون سریال قدیمی مینداخت . نابغه کوچولویی که استاد مکتب خانه رو ذله کرده بود و از اطراف و اکناف برای مداوا پیشش میومدند و وقتی میدیدن حکیم هفت ساله است دهانشان از تعجب وا میموند .

هیچ پدر و مادری نیس که دوست نداشته باشه بچه ش خاص و نابغه باشه . بچه ها یعنی ثمره زندگی پدر و مادر و وقتی ثمره زندگی یکنفر بی نظیر و برجسته باشه معلومه که باعث افتخاره اون شخص میشه . اما سوال پیش میاد که به چه قیمت ؟

دیدید خونواده هایی که بزور بچه هاشون رو میفرستن کلاس موسیقی ؟ کلاس نقاشی ؟

بزور میخوان فوتبالیست بشن ؟ هنرمند بشن ؟ حافظ قرآن بشن؟ بزور میخوان شاگرد اول بشه ؟  دکتر بشه ؟ مهندس بشه ؟ تیزهوش بشه ؟ المپیادی بشه ؟

شاید پدر و مادرهااز اینکار لذت ببرن اما من هیچ نابغه ای رو ندیدم که دوست نداشته باشه مثل مردم عادی زندگی کنه . دلش نخواد بچگی کنه . دلش نخواد زندگی معمولی داشته باشه .

آره بابایی . منم دوست دارم تو مثل بلبل انگلیسی حرف بزنی . دوست دارم بتونی پیانو بزنی . دوست دارم دیوان حافظ رو حفظ باشی . دوست دارم نفر اول کنکور بشی ولی هیچ وقت به کاری که دوست نداری مجبورت نمیکنم . دوست دارم خودت استعدادت رو بشناسی و هر کاری از دستم بربیاد میکنم تا در اون رشد بکنی .