نامه ۱۰۱ : خبر داااار

سلام پسرم

در تمام مدت دو سال خدمت سربازی روزی نبود که به بخت بدم لعنت نفرستم که چرا سربازی من که درس خوندم باید از یه بیسواد هم سخت تر باشه و اینکه چقد بدشانسم و روزی نبود که برای تموم شدن اون روزهای بد و مزخرف ثانیه شماری نکرده باشم .

اون دو سال مث کابوس گذشت و تموم شد و یکی از ناراحتیام این بود که پدرم بصورت کاملا عامدانه انگار دوست داشت من این تجربه رو از سر بگذرونم . برای امریه یا تدریس حین خدمت یا رفتن به ارگان هایی که کمتر سخت می گرفتند حاضر نشد به هیچکدوم از دوستهاش رو بندازه و من فکر می کردم که پشتم رو خالی کرده ...

توی همه نوه های پسری چه خانواده بابا و چه خانواده مادرم من اولین کسی بودم که خدمت رفتم و تا آخرش وایسادم . بقیه یا نرفتن یا معاف شدن یا فرار کردن یا انقد فرار کردن تا معاف شدن. هرچند همه چی تو دنیا نسبیه اما من حس می کنم اینکه من نسبت به سایر نوه ها چه در زمینه تحصیل و چه زندگی شخصی و چه موقعیت شغلی موفق تر هستم یه ارتباطی با این سربازی رفتن داشته و داره .

میدونم که پدرم منو خیلی دوست داشت و با این وجود اجازه داد من اون همه سختی رو تحمل کنم تا روی پای خودم بایستم و هرچند اون موقع ازش دلخور بودم ولی حالا خوشحالم 

میدونی پسرم ؟ اینکه پدر و مادرها اجازه ندن آب تو دل بچه هاشون تکون بخوره و دست به سیاه و سفید نزنن و هیچ سختی و مشکلی رو درک نکنند خیلی هم خوب نیست .

تو باید خودت متوجه بشی که زندگی اونقدر ها هم آسون نیست و دنیا پره از سختی و رنج

و هیچ راحتی و آسایشی بدون تحمل اون دردها و رنج ها بدست نمیاد .

دوست دارم وقتی که بزرگ شدی و مرد شدی تو هم متوجه بشی که گاهی وقتها حمایت نکردن پدر و مادرا خود خود حمایته .