نامه ۹۶ : یکی بود یکی نبود

سلام گل پسر 

بابای من هیچ وقت برایم قصه نمی گفت . قصه گفتن را دوست نداشت و هر وقت که اصرار  

می کردیم برایمان قصه پینوکیو را تعریف می کرد . ما جزئیات قصه را از خود بابا بهتر بلد بودیم چون کارتونش را دیده بودیم و گاهی از بابا ایراد هم می گرفتیم و داستانش را اصلاح می کردیم .  

حتی همین قصه پینوکیو هم هیچ وقت به سرانجام نمی رسید و بین کار سر و تهش را هم میاورد . اما تا دلت بخواهد شعر می خواند . بلند بلند و با احساس دکلمه می کرد. گاهی توی خلوت خودش تنهایی با چنان قدرتی شعرهای شهریار را می خواند که همسایه هایمان گوششان را به خیال اینکه بابا دارد داد می زند می چسباندند به دیوار . 

من همیشه داستان را به شعر ترجیح می دادم و شعرهایی را که داستان داشتند بیشتر از غزل و قصیده دوست داشتم .  

پسرم وقتی تو انقدری بزرگ بشوی که بخواهی توی اتاق خودت و روی تخت خودت بخوابی من هر شب برایت قصه خواهم گفت . 

قصه پسربچه ای که بابایش برایش قصه نمی گفت و شبها موقع خواب توی خیال برای خودش یک عالمه قصه ساخت تا بعدها موقع خواب برای پسرش تعریف کند .