نامه ۸۶ : جغله ابراز وجود می کند

سلام پسر گلم  

تعطیلات نوروز مثل برق و باد گذشتند و بخور و بخواب تموم شد و دوباره زندگی به روال عادی برگشت . تو روز به روز بزرگتر میشی و مامانت روز به روز سنگین تر 

حالا دیگه لگد زدن تو و لگد خوردن مامانی یه چیز عادی شده  

تو انقدر بزرگ شدی که با هر تکونی که میخوری مامانت حرکات دست و پات رو متوجه میشه . 

بعضی وقتها که مامانی غذا نخورده تو هم بیحال و بی حوصله یه گوشه کز می کنی و تکون نمیخوری ولی بعضی وقتها هم مثل وقتایی که مامانی بستنی میخوره یا با یه موزیک شاد میرقصه تو هم مثل دیوونه ها شروع میکنی به ورجه ورجه و تکون خوردن  

نمیدونی چه حس عالی و بی نظیریه لمس لگدهات  

مامانی صدام میزنه و میگه : بیا ! باز این پسرت خل شده  

و من میام و دستمو و میذارم روی دل مامانی و صدات می کنم و تو هم لگد میزنی به دست من و من کیف میکنم و ذوق میکنم و غش غش میخندم . 

بعضی وقتها ولی باید مدتها صبر کنم تا تو یه تکون بخوری 

مثل شکار شهاب میمونه ٬که تو یه شب سیاه با چشمهای خسته منتظر بمونی و چشم به آسمون بدوزی و انقدر صبر کنی و صبر کنی تا یه شهاب سنگ رد بشه  تا آرزو کنی ٬ گاهی لمس بودن تو همینقدر زمانبره با این تفاوت که لمس لگدهای تو خود خود برآورده شدن آرزوئه .