نامه ۸۲ : سال دگر٬ بچه بغل٬ خونه شوهر

سلام شازده پسر

هرچی به اومدنت نزدیک تر میشیم اشتیاق و بیتابیمون هم بیشتر میشه

فکر کردن به حس اون لحظه آسمونی که من تو رو برای اولین بار میبینم . تویی که مال منی و از وجود منی و تنها چیزی هستی که تو دنیا وجودش از وجود من نشات گرفته یجورایی دیوونه کننده است . البته دیوونه کننده از نوع خوبش .

وقتی به این فکر می کنم که تا چند ماه دیگه روز من با بوسیدن تو آغاز میشه و شبم با لمس دستهای کوچولوت به پایان میرسه مث بچه ای که برای دیدن بهترین هدیه دنیا بیتاب و مشتاقه نفسم حبس میشه و توی قفسه سینه ام هزار تا پروانه شروع به پرواز میکنن .

به خودم میگم یعنی همه باباها انقدر عاشق بچه هاشونن یا من عیب و ایرادی دارم که اینطوری دیوونه توی فسقلی هنوز نیومده شدم ؟

مامانی اینروزها سنگین و کلافه شده . هم به خاطر اینکه هیچ لباسی اندازه اش نمیشه هم اینکه نگرانه که هیچ وقت به وزن و اندام قبلش برنگرده و هم اینکه تا یه کم فعالیت میکنه به نفس نفس میفته و خیلی زود خسته میشه .

از اونجا که تو مدل ۹۲ هستی و اونور سال پلاک میشی نمیشه این عید رو جزء عیدهای عمرت حساب کرد ولی سال بعد راحت میتونی سینه خیز بری و با دیگران ارتباط برقرار کنی

عید امسال آخرین عید تنهایی من و مامانیه و عید سال بعد یه فرق اساسی و خوشگل با همه عیدهای عمرم داره . اولین سالیه که من مفتخرم که بابا باشم .  

پی نوشت : سیزده به در امسال دیگه لازم نیست مامانی سبزه گره بزنه و بخونه : سال دگر بچه بغل خونه شوهر .