نامه ۷۵ : میشناسمت

سلام گل پسر بابا  

دیشب به این موضوع فکر می کردم که بعد از اینهمه انتظار لحظه و روز بدنیا اومدنت چه حس و حالی دارم ؟ 

اون روز چند شنبه است ؟ تو صبح بدنیا میای یا شب ؟ چندمین روز ماه و کدوم ماه ساله ؟ 

مطئنم که این اعداد و ارقام بعد از اومدنت برای من اعداد مقدسی خواهند شد و من هیچ وقت روز و ماه و سال و حتی لحظه تولدت رو فراموش نخواهم کرد . 

تصور کردم اون وقتی که خبر بدنیا اومدنت رو می شنوم احتمالا مامانت بیهوشه و من زودتر از اون تو رو می بینم . تصور کردم با چه ذوق و هیجانی پله های بیمارستان رو میدوم و میام سمت اون اتاقی که نوزادها رو توش نگه میدارن و از پشت اتاق شیشه ای به کوچولوها نگاه می کنم . 

کوچولوهایی که همشون شبیه همن .  

میدونی بابایی ؟ مطمئنم یعنی شک ندارم که اگر بین هزار تا بچه دیگه هم باشی من از پشت شیشه همون اتاق بدون راهنمایی و کمک پرستارها تورو میشناسم و بین اون همه نوزاد تو رو تشخیص میدم . 

میخوام بدونی پسرم که هیچ بابایی انقدری که من عاشق توام پسرش رو دوست نداره و برای پیدا کردنت حتی نیازی به دیدن ندارم . من تو رو از عمق وجودم و با تک تک سلول های بدنم واضح تر و پررنگتر و گرمتر از نور خورشید حس می کنم .  

درست مثل یه دوست قدیمی مثل یه چهره آشنا که سالهاست دیدم و میشناسمش . 

آره پسرم لازم نیست کسی تورو به من نشون بده و بگه : آقا این پسر شماست   

من خودم تو رو نشونشون میدم و با افتخار بهشون میگم : خانوما آقایون این پسر منه .