نامه ۷۲ : این گراز نه ٬ انقراض

سلام پسر گلم 

میدونی ما آدمها وقتی می خوایم با هم ارتباط برقرار کنیم چیکار می کنیم ؟  دنبال چیزای مشترک می گردیم . مثلا وقتی دو تا غریبه می خوان با هم آشنا بشن از همدیگه سوال میکنن : اسمت چیه ؟ فامیلیت چیه ؟ بچه کجایی ؟ خونتون کجاست ؟ کدوم مدرسه و دانشگاه درس خوندی ؟ کجا خدمت کردی ؟ وووووو 

این سوالها واسه اینه که دنبال چیزای مشترک میگردن .  

اسمت سعیده ؟ چه جالب منم یه پسر خاله دارم اسمش سعید هست . 

زارعی ؟ تو با مریم زارعی نسبتی نداری ؟ 

بچه مشهدی ؟ چه باحال مادر منم اصالتا مشهدیه  

شهرک میشینین ؟ اتفاقا خونه داداشم اینا هم شهرکه  

منم تهران جنوب درس خوندم . ورودی چه سالی بودی ؟ 

چه با حال منم نیرو زمینی بودم پادگان ۰۴ وووووو  

میدونی پسرم ؟ ما آدمها ذاتا و فطرتا موجوداتی هستیم که تمایل داریم به زندگی گروهی . 

ما موجودات ضعیفی هستیم و به تنهایی از پس کارهای خودمون بر نمیایم . ما هم از نظر فیزیکی و هم از نظر عاطفی به کمک و حمایت همنوعانمون  نیاز داریم . ما به جمع به خانواده و به جامعه نیاز داریم .

هرچه زمان گذشته و ما از انسان های اولیه فاصله گرفتیم و پیشرفته تر و متمدن تر شدیم این اصل مهم رو فراموش کردیم و مدام خودمون از خودمون دورتر شدیم .  

ما آدما در طول این چند میلیون سالی که از زندگیمون روی زمین میگذره خیلی از حیوانات رو تربیت و اهلی کردیم . اما خودمون هیچ وقت تربیت و اهلی نشدیم . 

کافیه اخبار تلوزیون رو نگاه بکنی . جنگ ٬ دعوا ٬ تفنگ ٬ خونریزی وووو 

گرچه من در بوجود اومدن هیچکدوم از اینها نقشی نداشتم اما به عنوان یک آدم از یک جامعه بزرگ هیچ سهمی هم در بهبود این اوضاع نداشتم .  

میدونی پسرم  ؟ 

می ترسم تا وقتی تو بزرگ بشی همین تک و توک آدمایی ها که به هم سلام میکنن و لبخند میزنن هم نسلشون منقرض شده باشه .