نامه ۶۴ : یکی بود

سلام پسرم 

امروز غروب مامانت سونوگرافی داره ... 

هیچ وقت اونروز رو فراموش نمیکنم که اولین سونوگرافی بود و تو اندازه یک نخودچی کوچولو بودی که داشت میطپید . حالا خیلی از اونروز گذشته و تو ماشالا واسه خودت مردی شدی . دست و پا درآوردی . لب و دهن داری . یه کله گرد و یه شکم قلمبه داری . دقیقا به همین سرعت روزها و هفته ها میان و میرن و تو بدنیا میای و بزرگ میشی و یروز به خودمون میایم و میبینیم گل پسر داره میره مدرسه . گل پسر داره میره دانشگاه میره سربازی ازدواج میکنه ووووو  

روزایی که با مامانت میریم دکتر یه حس و حال عجیب و غریب دارم . وقتی صدای قلبتو میشنوم قلبم تندتر میزنه و وقتی تصویرت رو می بینم بی اختیار دلم میلرزه و اشکم در میاد . 

میدونی چرا انقدر برای من عزیزی و چرا انقدر دوستت دارم ؟

آخه پسرم 

توی دنیای به این بزرگی و عظمت با این همه موجود زنده کوچیک و بزرگ و خوب و بد 

برای من تو با همه اون موجودات یه تفاوت بزرگ داری .  

(آخه پسرم تو تنها موجود این دنیا هستی که اگر من نبودم تو هم هیچ وقت نبودی )

اینی که گفتم منت نبود پسرم تشکر بود

چون تو معنی و نتیجه بودن من هستی