نامه چهاردهم : خوشا به حالت ای روستایی

سلام گندم کوچولو 

اینروزها یه فکرهای عجیب و غریبی به سرم زده ... دلم می خواد از این شهر پر از دود و کثیفی بکنم و برم یه جای دورافتاده ... 

دیروز یکی ز همکارها می گفت توی شهرستان یه تیکه زمین بزرگ دارن . بهش گفتم موافقی هرچی داریم بفروشیم و بریم اونجا یه دامداری بزنیم ؟ اونم بدش نیومد و گفت باید پرس و جو کنه 

داشتم فکر می کردم اگر همچین اتفاقی بیفته از این زندگی روزمره ماشینی لعنتی نجات پیدا می کنم . حتی تصورش هم شیرین بود که بین آدمهایی زندگی کنم که وقتی همدیگر رو می بینن اخم نمی کنن و به هم سلام می کنن . آدمهایی که شاید همزبون هم نباشیم و حرفشون رو خوب نفهمم ولی صاف و روراست باشن و اهل کلک و نامردی نباشن ... 

فکر اینکه صبح که چشم باز می کنی تو دل طبیعت باشی و توی مزرعه راه بری و با گاو و گوسفند و مرغ و جوجه در ارتباط باشی ... 

داشتم فکر می کردم که اگر تو توی همچین جایی بزرگ بشی خیلی انسان تر بار خواهی اومد و خیلی سالم تر ... 

میدونی عزیزم ! 

من فکر می کنم ریشه ۹۹ درصد این خستگی ها و افسردگی ها و روزمرگی هایی که ما دچارش شدیم به خاطر دور بودن از طبیعته ... 

دلم نمی خواد سی سال دیگه وقتی بازنشست شدم حسرت بخورم که توی این شهر لعنتی هیچ غلطی نکردم جز اضافه کدن به مشکلاتش  

دوست دارم مفید باشم 

دوست دارم یک چیزی تولید کنم 

دوست دارم یه منفعتی به مردم برسونم  

دعا کن گندم کوچولو  !  

دعا کن زندگی منو شبیه آدمبزرگا نکنه ...