نامه دوازدهم : لذت قهرمان بودن

سلام گندم کوچولو

امروز رفته بودم خونه خواهرم و یک عالمه با خواهر زاده ام که میشه پسر عمه تو بازی کردم .

امیدوارم وقتی بزرگ شدی تو هم مثل من دوستش داشته باشی و با هم دوستان خوبی باشید .

داشتیم با هم فوتبال بازی می کردیم . دروازه من از دروازه اون بزرگتر بود و میتونست راحت گل بزنه

اما چند بار که نتونست و من شوتهاش رو  گرفتم و خودم بهش گل زدم زد زیر گریه و گفت دیگه بازی نمی کنه . گریه واقعی می کردها ...

آوردمش و نشوندم روی پام و بهش گفتم که همه که قرار نیست برنده باشند .

کسانی که برنده میشن به خاطر اینه که تلاش بیشتری کردند و قوی تر و باهوش تر بودند که موفق شدند و کسانی که می بازند نباید گریه کنند . باید تلاش کنند تا برنده بشن ...

فکر می کردم با توضیحات من قانع بشه 

ولی وقتی دوباره بازی کردیم و عقب افتاد دوباره زد زیر گریه و رفت .

راستش با بچه ها صحبت کردن و قانع کردنشون کار مشکلیه . بچه ها دوست دارند همیشه برنده باشند و واقعیت ضعیف بودنشون رو سخت قبول می کنند .

تربیت کردن یک بچه طوری که هم اعتماد به نفس بالایی داشته باشه و هم اینکه با واقعیت ها کنار بیاد کار سختیه ...

بهش گفتم : گریه نکن پسر ! مرد که گریه نمی کنه

ولی بعد یادم افتاد خودم توی زندگیم بارها و بارها گریه کردم و این جمله که مرد گریه نمی کنه و قبولاندنش به یک پسر بچه کار احمقانه ایه ...

جمله ام رو اینطوری اصلاح کردم که : مردها هم گریه می کنن اما نه به خاطر چیزای بیخودی مثل باختن تو بازی ... گریه هات رو نگه دار برای وقتی که واقعا احتیاجشون داری ...

گندم کوچولوی من ! الان توی شکم مامانی آسوده خوابیدی ...

دعا می کنم خدا این قدرت و توانایی رو به من بده که وقتی بدنیا اومدی هم بتونم زندگی رو برات همینطور آروم و گرم بسازم ...

شبت به خیر عزیز دل بابا !