نامه اول : سلام گندمک بابا !

سلام فرزندم !  

امروز شنبه ۲۹ مهرماه ۱۳۹۱ است ساعت تقریبا ۱۲:۴۵ ظهر و چند دقیقه پیش مامانت به من زنگ زد و گفت خدا تو را به ما داده است . راستش را بخواهی شک داشتیم ولی مطمئن نبودیم .  

امروز مطمئن شدیم که خدا تو را از ابرهای توی آسمان فرستاده و یکراست آمده ای پایین توی دل مامانت نشسته ای ... 

فرزند عزیزم ! بابا شدن حس عجیب و غریبی دارد . وقتی مادرت زنگ زد و گفت دلم لرزید .   

لبخند عجیبی روی لبم نشست و چشمهایم تر شدند . 

نمی دانم آیا من حق این را داشتم که تو را از آن بهشت زیبایی که تویش نشسته بودی پایین بیاورم ؟ حق دارم به خاطر خودخواهی های خودم تو را به یک زندگی پر از درد و رنج دعوت کنم ؟ 

می دانی عزیز دل بابا ؟  

تمام ذهنیت من با شنیدن خبر جوانه زدن تو عوض شد . حال امروزم شبیه روزهای اول عید است . می دانی عزیزم ما آدم بزرگها یک چیزی داریم به نام عید که توضیح دادنش برای تو کمی سخت است . اگر بخواهی مفهوم عید را متوجه بشوی باید خیلی چیزهای دیگر مثل سال و روز و دقیقه تقویم و زمان و ... را بشناسی  

صبور باش . بابا همه اینها را به وقتش برایت خواهم گفت .  

عزیزکم ! روزهای عید وقتی از خانه بیرون می روی همه چیز تازه است . همه چیز نو شده . مردم کفش و لباس نو تنشان کرده اند و به هم لبخند می زنند . 

روز اول عید انگار خورشید پررنگ تر است و روز اول سال انگار روشن تر از سایر روزهاست . 

وقتی مادرت خبر داد که تو توی دلش جوانه زده ای من حسی شبیه به روز اول عید داشتم . 

انگار چشمهایم یکهو دنیا را شفاف تر دیدند . انگار روز پررنگ تر شده بود . انگار نو شده بودم ... 

اینجا را برای تو می سازم عزیز نادیده ام . اینجا را برای تو می سازم تا یکروز که به جادوی کلمه ها پی بردی و بزرگ شدی و توانستی بخوانی و بنویسی اینجا را نشانت بدهم که بفهمی چقدر دوستت دارم . 

کاش می دانستم حالا چه شکلی هستی  

شاید شبیه به یک دانه گندم یا کمی بزرگتر ... 

هرچه باشی مهم نیست 

بابا عاشق توست گندمک تازه جوانه زده من ...